Het zal je overkomen. Je bent een jonge meid, die net is gaan samenwonen met een leuke vent. Die leuke vent heeft overigens nog wel twee zoons uit een huwelijk dat nou niet bepaald zonder slag of stoot naar zijn einde gaat. En ineens staan die twee zoons bij jou op de stoep en moet je maar zien hoe je het verder organiseert, want die leuke vent gaat natuurlijk wel gewoon full time naar zijn werk.
Dat overkwam Ans. En Ans ging het te lijf zoals ze alles in het leven te lijf ging: niet te veel nadenken maar aan de slag. Stilzitten was geen optie. De enige weg bij uitdagingen of vragen is actie, vooruit! Dat ging niet altijd even subtiel. Ze schopte wel eens iemand tegen de schenen, had regelmatig mot met instanties. Energiebedrijven en internetproviders had ze op speedial staan, geloof ik. Ook haar huwelijk met mijn vader hield geen stand. Eerlijk is eerlijk: voor twee eigenwijze stijfkoppen hebben ze het met 23 jaar nog lang uitgehouden. 😉
Na haar pensioen kwam ze pas echt op gang. Ze was altijd al reislustig, maar de mogelijkheden waren altijd beperkt. Ondanks het single-zijn zocht ze een weg, vond leuke reisgenoten en ging op pad. Vietnam, Cambodja, Namibië, Peru… alles wat ze wilde zien, werd bezocht. Ondertussen waren er natuurlijk duizend andere dingen. Ze was dól op Noor en Bram, verzot op bridgen en altijd op pad om mensen te zien, etentjes of tripjes te organiseren. Ze genoot van het leven en vertelde me eind december dat ze de aanbetaling had gedaan voor een lange reis naar de Verenigde Staten. Alle highlights van de westcoast had ze op haar lijstje staan en wat hád ze er een zin in.
Helaas mocht het niet zo zijn. Mensen noemen het een “mooie dood”: in je slaap het tijdelijke voor het eeuwige verwisselen. Wat mij betreft had deze mooie dood nog 20 jaar op zich laten wachten.
Het is niet anders, dus ik zal het te lijf gaan zoals Ans het te lijf zou zijn gegaan: vooruit! Niet op je kont blijven zitten, maar actie. Het leven moet geleefd worden!
Maar nu nog heel even niet. De wereld staat nu even stil.
Ans Simons, 18-10-1949 – 13-1-2022