We werden er op een gegeven moment een beetje flauw van. Op campings waar we tijdens ons laatste fietstripje aanlegden, werden we steevast met een mengeling van verbazing en meewarigheid (mbt de kleine kindjes, die wij toch echt vreselijk zouden laten lijden) bekeken. Waarna er vaak pas de volgende ochtend iemand naar ons toe durfde komen om te vragen of we “echt helemaal uit Nederland zijn komen fietsen?”. Nee, wat denk je zelf?! Enig zinnig verstand neemt de gemiddelde Nederlander helaas niet meer mee op vakantie. Met een kind van 5 dat hele stukken zelf mag fietsen, mag je blij zijn met dik 30 kilometer op een dag. In ons geval met een uitschieter naar 50, maar dan is de lol er wel af. Als je met dergelijke dagafstanden vanuit Nederland naar de Bourgogne wilt fietsen, heb je minstens 25 dagen nodig. Hoe lang is jouw vakantie?
Maar goed. We zijn het inmiddels al gewend dat de meeste toeristen een vakantiefietser maar een vreemde eend in de bijt vinden. Als die vakantiefietser dan ook nog kleine kindjes mee sleept, dan is het niet alleen een gekke masochist, maar ook een kindermishandelaar. So be it. Wij fietsten twee weken door de Bourgogne en óók de kinderen hebben genoten!
Als je bovenstaand kaartje bekijkt dan zijn we linksboven bij de twee lusjes begonnen. Vervolgens zijn we tegen de klok in een rondje gaan fietsen vanuit de Morvan naar de wijngebieden en weer terug.
Voor het gemak heb ik elke dag een eigen kleur gegeven. Tijdens de rit uit Etang sur Arroux naar (uiteindelijk) Montchanin en tijdens de rit naar Epinac viel de gps uit. Deze stukken heb ik in de grote kaart met geel bij getekend.
In het kort:
- Ruim 360 kilometer in totaal
- 30 kilometer in mijn eentje
- 60 kilometer zonder bepakking
Of wat langer:
Eigenlijk waren we van plan om een zelfde soort fietstrip te maken als we eerder deden toen Noor net 3 maanden was. Gewoon lekker over de Veluwe peddelen, van natuurcamping naar natuurcamping. Natuurlijk wilden we rekening houden met Noor: we zouden meer rustdagen inlassen en op zoek gaan naar plekken waar ook iets anders te doen is wat een vijfjarige leuk vindt: een dierentuin bijvoorbeeld. Helaas wilde het weer niet mee werken. Juli was nat en werd alleen maar natter. Omdat vanaf de beoogde vakantiedatum de voorspellingen letterlijk alleen maar regen inhielden, pakten we de weerkaarten van het buitenland er maar eens bij. De conclusie die we al snel trokken, was dat het in heel Europa eigenlijk pet was. Behalve in een smalle strook van Frankrijk, vanuit zuidoost naar boven toe, tot aan de Bourgogne.
800 kilometer rijden voor iets meer zonzekerheid dus. Eigenlijk ook geen probleem. We namen contact op met een camping waar we de auto een dag of 10 wilden laten staan, en verder zouden we het wel zien. Zo gezegd, zo gedaan.
Op 22 juli reden we naar Frankrijk. Het arme Seatje (dat toch al zo veel mishandeld wordt…) diep in de veren: fietsen op het VUTrek, kar en fiets van Noor op het dak. Maar gelukkig dan weer zo weinig bagage dat de hoedenplank gewoon plat ligt. Wie doet ons dat nog na? We kwamen na een tussenstopje op vrijdagmiddag aan in Celle-en-Morvan. Camping les 2 rivieres is niet zo heel bijzonder, maar een prima plek om een rondrit te starten. De Morvan is een prachtig bos- en heuvelachtig gebied. Mooi trainingsgebied als je de racefiets bij je hebt, maar voor ons ook prima.
Het fietsen
Natuurlijk probeerden we onder de bezielende leiding van navigator Simone ook een stukje off-road, maar dat leidt op de één of andere manier altijd tot heel speciale routes.
De verdere vakantie hebben we het bij asfalt gehouden. De eerste dagen (en de laatste) navigeerden we zelf, met een 1:150.000 michelin kaart. De dagen er tussen, fietsend in de wijngebieden tussen St. Boil en Meursault maakten we gebruik van de nieuwe veloroutes, die speciaal voor luie touristen lijken te zijn aangelegd: het gaat hier om oude jaagpaden langs kanalen of geasfalteerde paden over oude spoorlijnen. Deze leveren het vreemde beeld op dat je regelmatig “een station binnenrijdt” zoals alleen maar met de trein mogelijk zou moeten zijn.
Eigenlijk heel relaxt dus. Doordat op de jaagpaden en oude spoorlijnen geen auto’s komen en het er erg rustig is, kon Noor ook regelmatig een stukje zelfstandig fietsen. Groot voordeel voor haar is ook dat deze routes amper stijgen of dalen, wat voor een meisje van 5 met toch al 6 kilo bepakking prima te doen is.
En Bram dan? Die vond het allemaal best. De eerste twee dagen moest hij een beetje wennen. Dit kwam vooral door de natte boel op de eerste camping. Hij durfde niet eens van het picknickkleed af… Maar daarna ging het als een speer. Hij heeft in de vakantie eindelijk echt goed leren kruipen, kan nu goed staan en lacht en zingt de hele dag. Hij heeft de fietskar nog niet zo volledig tot zijn domein gemaakt als Noor, die echt hele dagen kon leven in het ding, maar hij voelt zich prima op zijn gemak. Slaapt weinig en zit meestal gewoon lekker om zich heen te kijken.
Het materiaal
Natuurlijk fietsen we nog altijd rond op de gewaardeerde Koga’s. Vooral de mijne wordt tot het maximum belast en deze vakantie ontstond met een gebroken standaard het eerste malheur in járen. Gelukkig hadden we de fietskar ook nog, om spullen in te proppen. Als je misschien denkt dat er niet meer zooi mee te nemen is op je fiets, probeer dan eens te gaan fietsen met kinderen. Zo’n fietskar is echt een prachtig ding om nog heel veel extra zooi in de plempen… Met als resultaat dat ik naar schatting met zo’n 70 kilo (en dat is nog een conservatieve schatting…) bagage op pad was. Gelukkig kreeg ik het allemaal nog heelhuids de heuvels over, maar zo langzamerhand durf ik niet meer over noodstopjes of falende remmen na te denken. Ik zal misschien nog eens een apart blogje aan onderstaande foto wijden:
Ook voor Siem is het geen free ride meer… Inmiddels heeft zij ook iets mee te slepen gekregen in vorm van een Follow Me. Een Zwitserse uitvinding waarmee je een kinderfiets achter je eigen fiets kunt knopen. Groot voordeel: je kind kan ook lekker zelfstandig fietsen. Groot nadeel: het is hartstikke zwaar! De Follow Me weegt bijna 10 kilo en kinderfietsjes lijken ook wel van lood gemaakt. Gecombineerd met het feit dat Noor toch zo’n 20 kilo weegt en berg-op niet altijd zin heeft om mee te trappen, een dood gewicht van zo’n 40 kilo extra… Simone heeft het gemerkt.
Mocht onze manier van reizen met kinderen nog niet tot genoeg verbazing hebben geleid, dan zorgt de tent en verdere uitrusting daar wel voor. We sliepen deze vakantie waarschijnlijk voor het laatst met z’n viertjes in de Vaude Monolith. Bram lekker in het puntje van onze binnentent en Noor in haar eigen baby-binnententje. Dit kleine binnententje is volgend jaar waarschijnlijk de plek waar Bram mag snurken, wat betekent dat Noor haar eigen tentje krijgt. Weer wat kilo’s er bij… Het zal vast wel lukken. Overigens zijn los grondzeil en tarp wel een vast onderdeel van ons kamp geworden. 3 kilo die toch aan de standaard uitrusting toegevoegd is.
Verder is het eigenlijk een vorm van kampeersnobisme dat we nog altijd op de MSR Whisperlite koken. In een land als Frankrijk is het gebruik van een klein camping gaz brandertje natuurlijk veel slimmer. Maar ja, het ritueel van zo’n benzinebrander is altijd leuk natuurlijk. Het bleek overigens knap lastig om in Frankrijk aan peut te komen. Bij een benzinestation wordt het niet meer toegestaan om een half litertje te tanken. Op benzine gebaseerde aanmaakvloeistof voor de BBQ bleek waanzinnig te roeten, waardoor ik de brander na elke kookbeurt schoon moest maken. Niet ideaal dus, maar het koken ging wel als een raket op dat spul.