Acclimatiseren
Op zaterdag 31 oktober vlogen we in de namiddag naar Alicante in Spanje, om een weekje uit te rusten bij Rob en Annie Wittebol. Zij wonen permanent in Lliber en hebben daar hun eigen huis gebouwd. Wij vonden het tijd worden om bij te praten en hun huis te bekijken. En natuurlijk om even uit te rusten van ons werk. Annie en Rob haalden ons van het vliegveld. Bij hun thuis genoten we van een welkomsdiner, vanzelfsprekend mét een glas Rosado (Rosé). De volgende ochtend hebben we lekker buiten ontbeten. Daarna zijn we met Rob en Annie de omgeving een beetje gaan verkennen. Eerst naar “de ezeltjes”, en verder omhoog, langs Bernia. We hebben heerlijk geluncht, natuurlijk met zeer veel knoflook (de walm bleef de hele week hangen) en wederom: Rosado. Hoewel natuurlijk iedereen klaagt dat het allemaal snel duurder wordt in Spanje (want dat hoor je al dertig jaar, lees ook Asterix in Hispanië!) kost het allemaal geen drol. We genoten van een prachtig uitzicht richting Calpe. Later in de week hebben we precies hetzelfde rondje ook nog eens gefietst.
Maandag hebben we rustig een wandelingetje rond “de berg van Rob en Annie” gemaakt. Fiedel mocht natuurlijk ook mee. (Grote pret.)
Het was Allerheiligen, een feestdag in Spanje. In Lliber hebben we op het terrasje van Manolo een ijsje gegeten. ’s Avonds had Annie kaasfondue gemaakt. Het is ’s avonds helaas al snel te koud om buiten op de porch te zitten. Jammer, want het uitzicht over de vallei is mooi! En de kussens zijn lekker zacht!
Op zoek naar goede fietsen…
Dinsdagmorgen zijn we door Rob in Denia afgezet. We waren op zoek naar een fietsenverhuurder. Hoewel we een adres in Benidorm gevonden hadden, dachten we het in Denia ook wel te kunnen vinden. Het bleek een kansloze missie. De enige verhuurder beschikt over een stuk of twintig levensgevaarlijke mountainbikes. Daarom gingen we met de trein naar Benidorm. Nog een leuke rit ook in een klein treintje, dat langs de bergen ophoog kruipt.. Bij de verhuurder in Benidorm wilden we in eerste instantie ook voor mountainbikes kiezen. Er werd een tweetal fietsen uit de rij gepikt. Deze zouden nog even een beurt krijgen. In de tussentijd konden wij even gaan lunchen. Goed idee, dachten we. Bij terugkomst bleek de fietsenmaker niet meer dan een vriendelijke jongen die de kettingen van beide fietsen van een beste klots olie voorzien had. Bij nadere inspectie bleken trappers volkomen droog gelopen, remmen gaar en wielen gammel. Daarom toch maar voor racefietsen gekozen. De volgende keer gaan de eigen hybrides mee, ondanks de belachelijke extra kosten! (Vraagje aan de luchtvaartmaatschappijen: waarom mag een surfplank of duikgerei gratis mee, en moet je je voor een fiets blauw betalen? Da’s meten met twee maten!)
Hoe dan ook: we hadden nu twee redelijke fietsen en gingen op weg naar Lliber. Een prachtige tocht van circa 60 kilometer. Bergje op en bergje af. Best pittig! En het mag dan wel geen super warm weer zijn, het is zonnig genoeg om flink te zweten!
Gezinsuitbreiding
Toen we over de Col de Rates kwamen hoorden we een enorm gemiauw ergens onder ons. Het bleek dat op het uitzichtpunt, 80 meter lager, een klein poesje achtergelaten was. Nu hebben wij bepaald niet de ambitie om ons over alle zwerfhonden en -katten van Spanje te ontfermen, maar dit ging toch écht te ver. Na een half uurtje roepen, flemen en paaien met yoghurt, hadden we haar eindelijk te pakken. Friso heeft haar in zijn windjack opgeborgen en is met één hand aan het stuur afgedaald. (Toch eigenlijk best link, met die beroerde wegen…) ’s Avonds is ze (Drol de) Rates gedoopt. Friso had toen al lang besloten haar mee te nemen naar Nederland.
De volgende dag hebben we dus eerst een bezoekje aan de dierenarts (“oooh zo’n leuke dierenarts!”) gebracht. Daar is Rates voorzien van een microchip (nou ja, niet zo heel erg micro voor zo’n kein katje maar goed) een rabiësinjectie en een prachtig Spaans paspoort. Bij de dierenwinkel hebben we een reistas voor haar gekocht. Bij de eerdergenoemde Manolo (ja, ja, dé place to be in Lliber!) hebben we met Annie een broodje op het terras gegeten.
Donderdag gingen we na de koffie op pad om over leuke bochtige weggetjes naar Orba en Pedreguer te fietsen. Daar waren we exact om half twee, toen de supermarkten dicht gingen. Overal gevraagd en uiteindelijk bleek er langs de N-weg een grote supermarkt te zijn, waar we inkopen konden doen. We hadden namelijk beloofd om te koken. Via een leuke rustige weg zijn we van gata de Gorges naar Lliber gefietst. Vrijdag viel een tikje in het water 😉 We waren van plan om samen met Rob een wandeling te gaan maken en op zaterdag de fietsen terug te brengen naar Benidorm. We reden de bergen in maar zagen tijdens de rit omhoog al een grote donkere wolk die ons aan het inhalen was. Boven op de berg brak er een stevige regenbui uit. We zijn een restaurantje ingedoken en hebben daar bij de haard twee kopjes koffie gedronken. Daarna zijn we de auto ingestapt en weer terug gereden naar Lliber… Al met al zeker geen ongezellig ritje, maar niet wat we verwacht hadden.
’s Avonds hebben we wel heerlijk bij de haard gezeten. In huis is het gedurende de wintermaanden ook prima toeven! Het bleef tot laat in de avond doorregenen, dus mochten we ook nog meemaken dat op zaterdagmorgen de rivier vol water stond. (Ah toch nog een snufje avontuur.)
Zaterdag zijn we met Rob meegereden naar La Nucia en daar namen we de auto van hem over. Het was in Lliber namelijk nog geen fietsweer. In Benidorm was het zonnig en warm. De baai ligt daar toch beschutter. We hebben even over de boulevard geslenterd en hebben toen de fietsen teruggebracht bij de verhuurder. In La Nucia Rob weer opgehaald bij de repetitie voor “ja zuster, nee zuster” (binnenkort op de nederlandse TV!). ’s Avonds genoten we van ons laatste avondmaal.
