Wat zie je nu boven dit bericht staan? Categorieën Auto’s en Klussen…? Maar een respray en wat knip en plakwerk mogen toch geen klus heten?
Jammer en helaas. Eén van de belangrijke zegswijzen in onze familie is “Je weet je omringd door ijdeltuiten, nietsnutten en nonvaleurs. Je moet alles zelf doen!” en ook nu ging dit weer eens op.
Het begon allemaal met een flinke beschadiging en flinke steenslagschade op de neus van mijn Elise, zoals ik eerder al uitgebreid beschreven heb.
Om het verhaal op te pakken waar de sneak preview eindigde: al snel zette ik mijn gedachten om in een eerste concept op de auto. Met wat draad en schilderstape zette ik er een eerste lijntje op. Na heel wat gepriegel was ik er van overtuigd dat het een mooi resultaat zou kunnen opleveren, dus werd een afspraak bij Van der Kooi in Lochem gemaakt. Het idee was simpel: ik zet mijn specificatie op papier, breng mijn auto de dag voordat ik op vakantie ga en kom na mijn vakantie een verse, frisse auto weer ophalen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik bracht de dag voor mijn vakantie mijn auto naar Lochem en daar gingen mensen vervolgens aan de slag. Het eerste resultaat was dus een half zwarte auto.
Nu nog een lijntje er op en klaar is Klara, zou je zeggen. Maar laat ik niet te veel op zaken vooruit lopen. Inderdaad: er ging iemand aan de slag met een streep en vervolgens werd mijn auto weer in elkaar geschroefd.
De oplettende kijker zal opvallen dat de streep er nu wel erg breed uitziet… Toen ik de auto ophaalde viel me op dat er nog wel meer niet klopte volgens mijn specificatie. Uiteindelijk kwam het er grofweg op neer dat de spuitlijn (overgang tussen zwart en rood) nogal dik uitgevallen was, dat de dame die de streep plakte hoofdzakelijk op haar eigen gevoel afging en de streep maar dwars over de spuitlijn had geplakt en dat het eindresultaat niet heel erg meer op mijn specificatie leek. Sjips!
Toch leek niet alles beroerd: de spuitlijn leek goed te lopen, dus als een streep van de juiste breedte precies tegen deze lijn aan geplakt zou worden, was ik twee problemen kwijt: de te brede streep en het relief van de spuitlijn onder het vinyl van de streep. Een afspraak werd gemaakt…
Natuurlijk waren we Murphy nog niet kwijt. Bij het loshalen van de foute streep zagen we dat stukken van de lak aan de binnenkant van de neus niet goed gehecht hadden.
Dus daarvoor maakten we óók een nieuwe afspraak. Het project begon een tikje uit de hand te lopen, qua planning.
Vervolgens bleek de spuiter ook niet helemaal zonder blaam. De spuitlijn op de achterkant van de auto is niet netjes horizontaal, of zo je wilt, symmetrisch. Het gaat om een paar millimeter, dus we besloten om de streep er toch tegen te plakken. In de ijdele hoop dat het niet op zou vallen… (Dom, dom, dom.)
Het verloop is van links naar rechts inderdaad maar een millimeter of vier, maar zelfs een blinde kan zien dat het niet recht loopt. Verder viel me bij nader inzien op dat de stukjes streep op de achterschermen niet goed zaten. Na een paar dagen wikken en wegen hakte ik de knoop door. IJdeltuiten, nietsnutten, nonvaleurs! Ik doe het zelf wel! De tweede streep ging er weer af en wederom ging ik aan de slag met schilderstape.
Vervolgens was het uren (en nog wat meer uren) aan de slag met polijstmiddel en een stuk duplo (echt waar) om de dikke spuitlijn zo veel mogelijk weg te werken. Een klerewerk van de eerste orde! Ik maakte me ondertussen grote zorgen over het plakken van de vinylstreep. De ‘professional’ die ik er eerder mee aan het werk gezien had, maakte er nogal een punt van, dus ik maakte me zorgen of ik het wel zelf zou kunnen. Daarom bestelde ik maar liefst vier keer de benodigde hoeveelheid vinyl. Ge weet ooit nooit nie, zou mijn opa zeggen.
Uiteindelijk was het echter een eitje om de streep er op te krijgen. Direct de eerste keer al een acceptabel resultaat. Ik zal zeker niet zeggen dat het perfect is, maar ik ben er meer dan tevreden mee. En mocht ik toch nog jeuk krijgen, dan heb ik nu nog drie stukken liggen.
Om het af te maken heb ik de ‘approved by Elizabeth II’ sticker maar vervangen door een handtekening van Colin Chapman. (I’m sure he approves!) Ooit wil ik nog eens iets doen met ons familiewapen, maar daarvoor heb ik dan een echte photoshopper of een boel tijd nodig.
Inmiddels is de auto voorzien van een Ventureshield kit zodat het ook een beetje netjes blijft (en ook daarover heb ik nog wat te zeuren, maar laten we dat maar even met de mantel der liefde bedekken…). Vervolgens heb ik nog een paar uur besteed aan poetsen en waxen en zo is het verhaal nu rond. Als je de Elise en de TR naast elkaar zet, combineert het hartstikke mooi.
Samen met mijn ouweheer hebben we de auto’s naast elkaar staan fotograferen. Daarbij hadden we meer dan voldoende bekijks, maar dat lijkt me een fijn onderwerp voor een volgende blogpost!