De McDonalds bij Hazeldonk doet meer voor de integratie in Nederland dan alle programma’s van het Ministerie van Binnenlandse zaken bij elkaar. Zakenmannen die net uit Brussel komen rijden, zitten gebroederlijk naast een Marokkaanse man die met vrouw, drie kinderen en een enorm pakket meubels op het dak het parkeerterrein op kwam schommelen, hoogblonde families die stik-bruin over de Autoroute du Soleil uit Cap d’Agde zijn komen rijden in hun V70 met schoonmoeder-op-het dak en de onvermijdelijke aanhanger met jetski, een stel Alto’s die net drie weken op een boerderij in de Languedoc biologische wijn hebben staan stampen, een Portugese familie van 6 die toch echt in een Seat Marbella uit 1984 aan is komen rijden en een ietwat scruffy uitziende man met een baard van vier weken, zijn vriendin die hele rare bleke handen met bruinverbrande vingertoppen heeft, flodderige dochter en zoon van drie die in 35 seconden alle vrouwen van boven de vijftig in een straal van 16 meter om zijn vinger gewonden heeft.
Dus.
De scruffy man lijkt veel te weinig bagage bij zich te hebben. Afgezien van twee fietsen op het VUTrek en een fietskar en kinderfiets op het dak van zijn kleine Seatje lijkt hij verrekte weinig bij zich te hebben. Ondanks het bescheiden formaat van zijn auto kan hij gewoon door de achterruit naar buiten kijken.
En zo blijkt maar weer dat al onze bagage voor een lekkere vakantie van drie weken nog altijd in de auto past. Het is simpel: kunnen we het niet op de fiets mee nemen, dan hoeft het ook niet mee in de auto. Dat selecteert toch mooi uit.
Wat hebben we gedaan?
Omdat Noor dit jaar helemaal zelfstandig moest fietsen, dachten we er slim aan te doen om zo vlak mogelijk te fietsen. Omdat de Voies Vertes in de Bourgogne eerder best bevallen waren, besloten we nu een ander stuk te pakken: eerst het Canal de Bourgogne een stuk naar het westen, daarna het Canal du Nivernais in zuidelijke richting en dan maar zien op welk punt we de Morvan zouden oversteken om weer ergens op het Canal de Bourgogne aan te sluiten. Mooi plan, maar we zagen over het hoofd dat als wij iets saai vinden, Noor het vaak knéttersaai vindt. Niet dat we het niet naar onze zin hadden, maar we hebben de jaagpaden langs Franse kanalen nu wel gezien. En het mooiste van het hele verhaal is dat Noor als een klimgeitje de bergen in gaat. Wel een mekkerend klimgeitje trouwens. Ze heeft dus echt alles in zich om een topwielrenster te worden: de hele dag klagen dat alles zeer doet en dan als je bijna bij de top bent, vrolijk van je weg fietsen.
Verder was deze vakantie niet radicaal anders dan die van 2011 en 2012. Heerlijk weer, lekker eten en kalm fietsen. Niet als een dolle zo veel mogelijk kilometers maken, maar vooral genieten van het landschap en er voor zorgen dat het voor iedereen leuk blijft. Voor mijzelf blijft er dan overigens genoeg te sporten over. De combinatie van fiets en kar weegt nog altijd een slordige 100 kilo, dus als het ook maar een beetje omhoog gaat, dan heb ik echt wel iets te doen. Zo hebben we met 12 dagen fietsen toch bijna 500 kilometer afgelegd door een soms flink geaccidenteerd landschap.
